6,000,000 تومان – 8,000,000 تومان
تومان
لئوناردو داوینچی، نابغه دوره رنسانس، نه تنها یک نقاش چیره دست بود، بلکه به عنوان یک مخترع و دانشمند پیشگام نیز شناخته می شود که آثار هنری بی نظیر و ایده های نوآورانه فراوانی از خود به جای گذاشت.
لئوناردو دی سر پیرو داوینچی در ۱۵ آوریل ۱۴۵۲ میلادی در روستای وینچی در نزدیکی شهر فلورانس ایتالیا متولد شد. او فرزند نامشروع یک دفتردار اسناد رسمی ثروتمند به نام سر پیرو و مادری از خانواده ای کشاورز به نام کاترینا بود. این موضوع باعث شد که لئوناردو در کودکی از تحصیلات رسمی محروم بماند، اما استعداد و کنجکاوی ذاتی او در محیط طبیعی توسکانی شکوفا شد. او شیفته مشاهده طبیعت، رفتار پرندگان و ویژگی های آب بود، که این علاقه عمیق بعدها در مطالعات علمی و طراحی های او بازتاب یافت. خرید تابلو نقاشی مدرن را به راحتی از سایت هنرسرای دیبا انجام دهید.
لئوناردو داوینچی در دورانی پربار از تاریخ ایتالیا، یعنی رنسانس، پا به عرصه وجود گذاشت. این عصر شاهد شکوفایی بی سابقه در هنر، علم و فرهنگ بود و داوینچی به عنوان یکی از برجسته ترین چهره های این دوران شناخته می شود.
او نه تنها در زمینه هنر فعالیت می کرد، بلکه در رشته های مختلف علمی و مهندسی نیز کنجکاوی و نبوغ خود را به نمایش گذاشت. زندگی او پر از سفر، مطالعه و خلق آثاری بود که تا قرن ها پس از او نیز الهام بخش باقی ماندند.
لئوناردو داوینچی در دستنوشته های خود به خاطره ای اشاره می کند که به نظر می رسد اولین خاطره دوران کودکی اوست و آن را به عنوان پیشگویی سرنوشت خود تعبیر کرده است.
او خواب دید که در گهواره خوابیده و شاهینی به سمت او می آید، دهانش را با دمش باز می کند و چندین بار به لب و زبانش می زند. این رویا، هرچند عجیب، به علاقه مادام العمر او به پرواز و مطالعه پرندگان پیوند خورد و درک او از مکانیسم پرواز را عمیق تر ساخت.
به دلیل تولد نامشروع، لئوناردو داوینچی از تحصیلات آکادمیک رسمی در دانشگاه ها یا مدارس معتبر محروم بود. با این حال، او در خانه پدری مهارت های اولیه خواندن، نوشتن و حساب را آموخت.
کنجکاوی سیری ناپذیر او باعث شد که بعدها به صورت خودآموز به یادگیری زبان لاتین بپردازد، زبانی که برای مطالعه متون علمی آن دوران ضروری بود. بخش عمده ای از دانش او از طریق مشاهده مستقیم، آزمایش و مطالعه مستقل به دست آمد.
در حدود سن ۱۴ سالگی، پدر لئوناردو، او را نزد یکی از برجسته ترین هنرمندان و مجسمه سازان فلورانس، آندریا دل وروکیو، فرستاد. کارگاه وروکیو یک مرکز آموزشی جامع بود که هنرجویان در آن مهارت های فنی گسترده ای را می آموختند.
لئوناردو به مدت حدود یک دهه در این کارگاه مشغول به کار بود و تکنیک های مختلفی از جمله نقاشی، مجسمه سازی، فلزکاری، و هنرهای مکانیکی را فرا گرفت. استعداد استثنایی او به سرعت در این دوره نمایان شد و تا سال ۱۴۷۲ به عضویت انجمن نقاشان فلورانس درآمد، هرچند تا مدتی پس از آن نیز با وروکیو همکاری می کرد.
پس از ترک کارگاه وروکیو و انجام چند سفارش هنری اولیه در فلورانس که برخی از آن ها ناتمام ماندند، لئوناردو در حدود سال ۱۴۸۲ به میلان نقل مکان کرد. او در نامه ای به دوک میلان، لودویکو اسفورزا، خود را نه تنها به عنوان هنرمند، بلکه به عنوان مهندس نظامی و طراح ماهر معرفی کرد.
او ۱۷ سال در میلان خدمت کرد و در این مدت علاوه بر نقاشی و مجسمه سازی (از جمله پروژه ناتمام مجسمه اسب فرانچسکو اسفورزا)، به طراحی استحکامات، ماشین های جنگی، و فعالیت های مهندسی هیدرولیک مشغول بود. این دوره شاهد خلق یکی از بزرگترین شاهکارهای او، یعنی تابلوی شام آخر، بود.
با سقوط لودویکو اسفورزا در سال ۱۴۹۹ و ورود نیروهای فرانسوی به میلان، لئوناردو داوینچی ناچار به ترک این شهر شد. او برای مدت کوتاهی به ونیز رفت و سپس در اواخر سال ۱۴۹۹ یا اوایل ۱۵۰۰ به زادگاه خود، فلورانس، بازگشت.
بازگشت او با استقبال روبرو شد و به عنوان یک هنرمند مشهور مورد تجلیل قرار گرفت. در این دوره، لئوناردو بیشتر بر مطالعات علمی و ریاضی تمرکز کرد، اگرچه همچنان به فعالیت های هنری نیز می پرداخت. او در این سال ها برای سزار بورجیا، پسر پاپ، به عنوان مهندس نظامی و نقشه کش سفر کرد و اولین نمونه های نقشه برداری مدرن را ترسیم نمود.
لئوناردو داوینچی در دوران بازگشت به فلورانس بود که کار بر روی مشهورترین پرتره تاریخ، یعنی تابلوی مونالیزا را آغاز کرد.
پس از چند سال فعالیت در فلورانس و کار برای سزار بورجیا، لئوناردو داوینچی در سال ۱۵۰۸ برای بار دوم به میلان بازگشت. این بازگشت عمدتاً به دلیل دعوت حاکم جدید میلان، چارلز آمبوآ، فرماندار فرانسوی، صورت گرفت.
در این دوره، لئوناردو کمتر به نقاشی پرداخت و بیشتر وقت خود را صرف مطالعات علمی عمیق، به ویژه در زمینه های آناتومی، ریاضیات، نورشناسی و مکانیک کرد. او کارگاهی بزرگ داشت و به آموزش شاگردان می پرداخت. این دوره شاهد اوج گیری فعالیت های علمی و تحقیقاتی او بود، هرچند برخی از طرح ها و مطالعاتش ناتمام باقی ماندند.
اگرچه لئوناردو داوینچی در زمینه های متعددی فعالیت داشت، اما شهرت اصلی او در طول تاریخ به عنوان یک نقاش بی بدیل است. آثار هنری او به دلیل تکنیک های نوآورانه، جزئیات دقیق، و توانایی در به تصویر کشیدن احساسات و حرکت روح انسان، مورد تحسین قرار گرفته اند.
تعداد نقاشی های تکمیل شده او نسبتاً کم است، اما هر یک از آن ها شاهکاری محسوب می شوند که تأثیر عمیقی بر هنر غرب گذاشته اند. او از تکنیک های مانند اسفوماتو (محو کردن لبه ها) برای ایجاد نرمی و عمق در آثارش استفاده می کرد. نقاشی های داوینچی جزو گران ترین تابلو های جهان است.
فعالیت هنری لئوناردو داوینچی از دوران شاگردی در کارگاه آندریا دل وروکیو آغاز شد. او در ابتدا به وروکیو در تکمیل برخی آثارش کمک می کرد. یکی از نمونه های مشهور، تابلوی “تعمید مسیح” است که گفته می شود داوینچی بخش هایی از آن، از جمله فیگور یک فرشته جوان را نقاشی کرده است.
استعداد بالای او در این دوره به حدی بود که طبق روایات، وروکیو پس از دیدن کیفیت کار شاگردش، قلمو را کنار گذاشت. اولین سفارش های مستقل لئوناردو نیز در فلورانس دریافت شد، اما برخی از آن ها، مانند تابلوی “ستایش مغان”، ناتمام باقی ماندند و نشانه ای از گرایش او به رها کردن پروژه ها برای پرداختن به مطالعات دیگر بودند.
تابلوی مونالیزا، بدون شک مشهورترین و رازآلودترین اثر لئوناردو داوینچی و یکی از شناخته شده ترین نقاشی های جهان است. این پرتره که در حال حاضر در موزه لوور پاریس نگهداری می شود، بین سال های ۱۵۰۳ تا ۱۵۰۶ در فلورانس نقاشی شد.
هویت دقیق مدل این نقاشی هنوز موضوع بحث است، اما فرضیه رایج این است که او لیزا دل ژوکوندو، همسر یک بازرگان فلورانسی بوده است. جذابیت اصلی مونالیزا در لبخند مرموز او نهفته است که با استفاده از تکنیک اسفوماتو به گونه ای نقاشی شده که درک دقیق احساسات مدل دشوار باشد. این نقاشی به دلیل واقع گرایی بی نظیر، جزئیات دقیق و توانایی داوینچی در دمیدن حیات به پرتره، سنت های نقاشی آن زمان را در هم شکست و تأثیر شگرفی بر هنر پرتره نگاری گذاشت.
تابلوی شام آخر یکی دیگر از شاهکارهای بی بدیل لئوناردو داوینچی است که بین سال های ۱۴۹۵ و ۱۴۹۸ در میلان خلق شد. این نقاشی دیواری که در کلیسای سانتا ماریا دله گراتسیه میلان قرار دارد، لحظه حساس پس از اعلام عیسی مسیح مبنی بر خیانت یکی از حواریون را به تصویر می کشد.
داوینچی با مهارت فوق العاده ای، واکنش های احساسی و زبان بدن هر یک از دوازده حواری را به صورت فردی و گروهی به تصویر کشیده است. او برای نقاشی این اثر از تکنیکی تجربی استفاده کرد که متاسفانه به مرور زمان باعث آسیب دیدن نقاشی شد و نیاز به مرمت های متعدد داشت. شام آخر به دلیل ترکیب بندی استادانه، شخصیت پردازی قوی و نمایش عمق احساسات انسانی، از مهم ترین آثار هنری تاریخ محسوب می شود.
علاوه بر مونالیزا که به دلیل لبخند مرموزش شهرت دارد، برخی دیگر از آثار هنری لئوناردو داوینچی نیز حاوی لایه ها و جزئیات پنهان هستند که محققان را به تحقیق و تفسیر وا داشته اند. برای مثال، تابلوی “بانوی صخره ها” در دو نسخه موجود است و مطالعات اخیر با استفاده از فناوری های پیشرفته مانند اشعه ایکس، طرح های اولیه و تصاویر پنهانی را در زیر سطح نقاشی آشکار کرده اند.
این اکتشافات نشان می دهند که داوینچی ممکن است قبل از رسیدن به ترکیب بندی نهایی، ایده ها و طرح های متعددی را بررسی کرده باشد. همچنین، برخی آثار او مانند “یحیی تعمید دهنده” و “باکوس” به دلیل نمایش حالات دوگانه و تفاسیر مختلف، به عنوان نقاشی های رازآلود شناخته می شوند و بحث های زیادی پیرامون معانی نمادین و روانشناختی آن ها شکل گرفته است.
یکی از ویژگی های قابل توجه در کارنامه هنری لئوناردو داوینچی، تعداد نسبتاً زیاد آثار هنری است که ناتمام باقی مانده اند. این موضوع اغلب به دلیل کنجکاوی سیری ناپذیر او و تمایلش به پرداختن به پروژه ها و مطالعات جدید قبل از تکمیل آثار قبلی نسبت داده می شود.
تابلوی “ستایش مغان” که در فلورانس آغاز شد و ناتمام ماند، یکی از مشهورترین نمونه هاست. پروژه عظیم مجسمه اسب در میلان نیز به دلیل جنگ ناتمام ماند. “سنت ژروم در بیابان” و “باکره و کودک” نیز از دیگر آثار ناتمام او هستند. این کارهای ناتمام، با وجود عدم تکمیل، بینش ارزشمندی در مورد فرآیند فکری و روش کار داوینچی ارائه می دهند.
لئوناردو داوینچی فقط یک هنرمند نبود؛ او یک مخترع و مهندس نابغه بود که ایده هایی بسیار فراتر از زمان خود داشت. اختراعات او در زمینه های مختلفی از جمله ماشین های جنگی، مکانیک، هیدرولیک و هوانوردی را شامل می شدند. بسیاری از این طرح ها تنها در دفترچه های یادداشت او باقی ماندند و هرگز در زمان حیاتش ساخته نشدند.
با این حال، نبوغ و دیدگاه پیشگامانه او در این طرح ها به وضوح قابل مشاهده است. داوینچی معتقد بود که هنر و علم به هم پیوسته اند و مطالعات علمی او اغلب الهام بخش طرح های فنی و مهندسی اش بودند.
در دورانی که ایتالیا صحنه درگیری های نظامی متعدد بود، لئوناردو داوینچی نیز نبوغ مهندسی خود را در خدمت علوم نظامی قرار داد. او در نامه ای به دوک میلان، توانایی های خود را در طراحی ماشین های جنگی، توپ های قابل حمل، پل های متحرک و استحکامات نظامی شرح داد.
داوینچی طرح هایی برای سلاح های نوآورانه مانند توپ های چندلوله ای (که می توان آن ها را نیاکان مسلسل های امروزی دانست)، تانک های زرهی و حتی زیردریایی ها ارائه داد. اگرچه بسیاری از این طرح ها به دلیل محدودیت های فنی آن زمان هرگز ساخته نشدند یا نقص هایی داشتند، اما نشان دهنده دیدگاه پیشرفته او در زمینه مهندسی نظامی بودند.
علاقه لئوناردو داوینچی به درک چگونگی عملکرد بدن انسان، او را به سمت مطالعه عمیق آناتومی سوق داد. او برای تکمیل دانش خود در این زمینه، به صورت مخفیانه اقدام به کالبد شکافی اجساد در بیمارستان ها می کرد.
مطالعات آناتومیک او، که با دقت فوق العاده ای در دفترچه های یادداشتش ثبت شده اند، نه تنها شامل ترسیم دقیق استخوان ها، ماهیچه ها و اندام ها هستند، بلکه به عملکرد فیزیولوژیک بدن نیز می پردازند. او ساختار قلب، سیستم گردش خون و حتی نحوه بیان احساسات از طریق حرکات صورت را مطالعه کرد. این مطالعات برای قرن ها منتشر نشدند، اما دقت و بینش آن ها بسیار فراتر از دانش آناتومی زمان خود بود و به او کمک کرد تا در نقاشی هایش، فیگورهای انسانی را با واقع گرایی بی نظیری به تصویر بکشد.
یکی از جذاب ترین زمینه های مطالعاتی لئوناردو داوینچی، ایده پرواز مکانیکی انسان بود. او ساعت ها به مشاهده پرواز پرندگان می پرداخت و مکانیسم بال زدن، تعادل و استفاده از جریان های هوا را مطالعه می کرد.
نتیجه این مطالعات، صدها طرح و یادداشت در زمینه آیرودینامیک و ماشین های پرنده بود که در دفترچه های یادداشت او، به ویژه در “کدکس پرواز پرندگان”، ثبت شده اند. بسیاری از طرح های اولیه او بر اساس تقلید از پرواز پرندگان بود، مانند ماشین هایی با بال های متحرک (اورنیتوپتر). او همچنین ایده هایی برای چتر نجات و هلیکوپتر اولیه داشت. هرچند محدودیت قدرت عضلانی انسان مانع از عملی شدن این طرح ها در زمان او شد، اما ایده های داوینچی پیشگامانه بودند و اصول اساسی هوانوردی را پیش بینی می کردند.
از جمله اختراعات جالب لئوناردو داوینچی، طرح یک گاری خودران است که برخی آن را اولین خودروی طراحی شده بشر می دانند. بر اساس طرح های او، این گاری با استفاده از فنرهای پیچیده شده نیرو می گرفت و قادر به حرکت بود.
طراحی این گاری شامل یک سیستم هدایت قابل برنامه ریزی و ترمز نیز می شد. اگرچه نحوه دقیق کارکرد آن برای مدت ها معما بود، اما تحقیقات اخیر نشان داده اند که این گاری می توانسته از طریق مکانیسم های داخلی حرکت کند. برخی معتقدند این گاری برای استفاده در نمایش ها و تئاتر طراحی شده بود، نه به عنوان یک وسیله نقلیه عملی.
ایده هلیکوپتر یا “چرخ پرنده” یکی از مشهورترین طرح های لئوناردو داوینچی در زمینه هوانوردی است. طرح او شامل یک پره بزرگ مارپیچی بود که قرار بود با نیروی انسان به چرخش درآید و باعث بلند شدن دستگاه شود.
داوینچی در دفترچه های یادداشت خود به این ایده اشاره کرده و حتی نحوه ساخت آن را شرح داده است. با این حال، او خود متوجه شد که نیروی عضلانی انسان برای تولید نیروی لازم برای بلند کردن چنین دستگاهی در هوا کافی نیست. بنابراین، این “چرخ پرنده” هرگز از مرحله طراحی فراتر نرفت، اما به عنوان نمونه ای اولیه از ایده پرواز عمودی، نبوغ او را در زمینه مهندسی هوانوردی نشان می دهد.
کدکس لستر (Codex Leicester) یکی از مهم ترین و شناخته شده ترین مجموعه های دستنوشته های علمی لئوناردو داوینچی است. این دفترچه شامل یادداشت ها، طرح ها و مشاهدات داوینچی در زمینه های مختلف علمی از جمله هیدرولیک، زمین شناسی، نجوم و مکانیک سیالات است.
داوینچی در این کدکس به بررسی موضوعاتی مانند جریان آب، تشکیل فسیل ها، روشنایی ماه و دلایل وجود آب بر روی آن پرداخته است. این اثر نمونه ای برجسته از رویکرد علمی داوینچی و توانایی او در مشاهده دقیق و تحلیل پدیده های طبیعی است. کدکس لستر به دلیل اهمیت تاریخی و علمی اش، در حال حاضر در مالکیت بیل گیتس قرار دارد و یکی از گران ترین کتاب های دستنویس فروخته شده در جهان است.
دفترچه های یادداشت لئوناردو داوینچی، که به صورت آینه ای نوشته شده اند، گنجینه ای بی نظیر از ایده ها، مشاهدات و طرح های او در هنر و علم هستند و بیش از ۲۵۰۰ نقاشی و هزاران صفحه یادداشت را شامل می شوند.
سال های پایانی زندگی لئوناردو داوینچی با تغییر مکان ها و کاهش فعالیت هنری همراه بود. او پس از ترک میلان برای بار دوم، مدتی را در رم گذراند، جایی که با وجود حمایت برادر پاپ، سفارش های هنری بزرگی دریافت نکرد و بیشتر بر مطالعات علمی و فنی تمرکز داشت.
این دوره برای او تا حدی ناامیدکننده بود، زیرا هنرمندان جوان تر در رم فعال بودند و او احساس می کرد که کمتر مورد توجه قرار می گیرد. با این حال، او همچنان به کار بر روی دفترچه یادداشت های خود و ثبت ایده هایش ادامه داد.
در سال ۱۵۱۶، لئوناردو داوینچی دعوت پادشاه جوان فرانسه، فرانسیس اول، را پذیرفت و برای همیشه ایتالیا را ترک کرد. او در اقامتگاهی نزدیک کاخ سلطنتی در آمبواز فرانسه ساکن شد.
پادشاه فرانسیس اول احترام زیادی برای داوینچی قائل بود و او را به عنوان مهمان ارجمند در دربار خود پذیرفت. داوینچی در این سال ها بیشتر به مشاوره در امور هنری و مهندسی و ادامه مطالعات خود مشغول بود. او همچنین طرح هایی برای قصر و باغ جدیدی برای مادر پادشاه ارائه داد، هرچند این پروژه تکمیل نشد.
انتقال لئوناردو داوینچی به فرانسه در سال ۱۵۱۶ به معنای خداحافظی همیشگی او با زادگاهش، ایتالیا بود. او سه سال پایانی عمر خود را در آرامش نسبی در فرانسه سپری کرد و تا لحظه مرگ، شاگرد وفادار خود، فرانچسکو ملزی، در کنار او بود.
این سفر پایانی، نقطه عطفی در زندگی داوینچی بود و نشان دهنده پایان دوران فعالیت اصلی او در شهرهای بزرگ هنری و علمی ایتالیا مانند فلورانس و میلان بود. او در فرانسه فرصت یافت تا بیشتر بر جمع بندی و سازماندهی مطالعات علمی خود تمرکز کند.
لئوناردو داوینچی در تاریخ ۲ می ۱۵۱۹ میلادی در سن ۶۷ سالگی در کلوکس، نزدیک آمبواز فرانسه درگذشت. علت دقیق مرگ او در منابع تاریخی به وضوح مشخص نیست، اما برخی احتمال سکته را مطرح کرده اند.
افسانه ای وجود دارد که می گوید داوینچی در آغوش پادشاه فرانسیس اول جان سپرد، هرچند این روایت بیشتر جنبه ادبی دارد. پس از مرگ، او در کلیسای کوچک سنت فلورنتین در قلعه سلطنتی دی آمبواز دفن شد. اما سرنوشت بقایای او پس از انقلاب فرانسه و تخریب کلیسا مبهم است و محل دقیق آرامگاه فعلی او موضوع بحث و تحقیق است.
لئوناردو داوینچی در تاریخ ۲ می ۱۵۱۹ در فرانسه درگذشت و اگرچه در کلیسای سنت فلورنتین در آمبواز دفن شد، اما آرامگاه فعلی او در قلعه آمبواز قرار دارد و هویت بقایای دفن شده در آنجا هنوز با قطعیت کامل تأیید نشده است.
همانطور که اشاره شد، لئوناردو داوینچی ابتدا در کلیسای سنت فلورنتین در قلعه سلطنتی دی آمبواز به خاک سپرده شد. اما در جریان انقلاب فرانسه، این کلیسا ویران شد و بقایای دفن شده در آنجا پراکنده گشتند.
در قرن نوزدهم، باستان شناسان استخوان هایی را در محل کلیسای ویران شده پیدا کردند که گمان می رود متعلق به داوینچی باشند. این بقایا سپس در کلیسای کوچک سنت هوبرت، در محوطه قلعه آمبواز، مجدداً دفن شدند. با این حال، به دلیل عدم وجود شواهد قطعی مانند DNA، هویت دقیق این بقایا هنوز موضوع تحقیق و بحث علمی است و رازآلود باقی مانده است.
سوالات متداول
این مطلب را با دوستان خود به اشتراک بگذارید
هنرسرای دیبا مرجع یادگیری طراحی چهره به سبک سیاه قلم میباشد. این آموزشگاه از سال 1395 شروع به کار کرده است وهنرجوهای زیادی را به مقاطع حرفه ای رسانده است. همچنین گالری هنرسرای دیبا معتمد ترین مرجع فروش انواع تابلو های اصیل و شیک می باشد.
